U szczytu swojej potęgi Imperium Brytyjskie zajmowało około jednej czwartej terytorium i populacji świata, co czyniło je największym imperium w historii. Jak każde inne odnoszące sukcesy imperium przed nim, duża jego część została zdobyta na polu bitwy dzięki ogromnej flocie, ulepszeniom technologicznym, takim jak armaty, i silnej gospodarce opartej na handlu z całego świata.
10. Bunt Tacky'ego
Brytyjska kolonia Jamajka doświadczyła serii buntów niewolników w 1760 roku, znanych jako Rebelia Tackiego od nazwiska jednego ze swoich słynnych dowódców. Wszystko zaczęło się 8 kwietnia, kiedy około 100 niewolników z północnej parafii Najświętszej Marii Panny zbuntowało się i przejęło okoliczne majątki, zabijając napotkanych po drodze europejskich osadników. Przerodziło się to w poważną rebelię, gdy rebelianci – głównie z plemienia Akan na terenach dzisiejszej Ghany – wtargnęli na niestrzeżony brytyjski fort i dokonali nalotu na jego arsenał.
Chociaż wkrótce rozprzestrzenił się na inne regiony Jamajki i stanowił poważne wyzwanie dla brytyjskiej potęgi kolonialnej na Karaibach, bunt został ostatecznie stłumiony brutalną taktyką przeciwdziałającą powstańcom. Według niektórych szacunków więcej 500 osób , w tym czarni cywile podejrzani o pomoc rebeliantom, zostali zabici podczas buntu przez brytyjskich żołnierzy i lokalnych współpracowników. Setki innych zostało deportowanych jako zniewoleni robotnicy do innych regionów, takich jak Zatoka Hondurasu i Nowej Szkocji.
9. Bitwa pod Omdurmanem
Bitwa pod Omdurmanem w Sudanie była częścią większej wojny mahdystów, trwających dziesięciolecia zmagań pomiędzy rządem egipskim a odłamem islamu znanym jako mahdyzm. Zaczęło się w 1881 , kiedy sudański duchowny Muhammad Ahmad proklamował niepodległe państwo Mahdiego i zbuntował się przeciwko egipskim rządom. Wielka Brytania przystąpiła do konfliktu po stronie Egiptu, głównie w celu ochrony nowo wybudowanego Kanału Sueskiego i jego szlaku handlowego do Indie .
Był to długi i krwawy konflikt, który trwał aż do ostatecznej bitwy pod Omdurmanem w 1898 roku. Pomimo przewagi liczebnej kontyngent anglo-egipski był uzbrojony w najnowocześniejszą broń, taką jak karabiny maszynowe Maxim i wczesne karabiny powtarzalne. co doprowadziło do masakry mahdystów. Do końca walk w walkach zginęło około 10 000 osób, w porównaniu z ok 500 straty po stronie anglo-egipskiej.
8. Wojna królowej Anny
Druga wojna międzykolonialna, znana również jako wojna królowej Anny w Wielkiej Brytanii, toczyła się głównie pomiędzy kolonialną Wielką Brytanią a sojuszem Francji i kilku plemion indiańskich, przy ograniczonym udziale innych krajów, takich jak Hiszpania, Holandia i Portugalia. Począwszy od 1702 r., wraz z formalnym wypowiedzeniem wojny przez Wielką Brytanię, było to częścią większej rywalizacji kolonialnej między Wielką Brytanią a Francją. Niektórzy historycy nazywają go nawet północnoamerykańskim teatrem sukcesji hiszpańskiej.
Walki ograniczały się w dużej mierze do granicy Nowej Anglii i Nowego Jorku między Anglia i Francja i często są uwzględniane naloty do osad kontrolowanych przez drugą stronę zamiast otwartych bitew. W jednym z najkrwawszy epizodów około 100 osób, w tym dzieci, zostało zabitych przez wojska francuskie i indyjskie w Deerfield w stanie Massachusetts.
Wojna królowej Anny trwała do osiągnięcia pokoju w Europie w latach 1713–1715. W rezultacie Francja została zmuszona do oddania Wielkiej Brytanii Akadii – obecnie zwanej Nową Szkocją – Nowej Fundlandii i kilku innych kolonii w regionie.
7. Pierwsza wojna Matabele
Królestwo Matabele było potężnym państwem na terenie dzisiejszego Zimbabwe. Niestety było to także przeszkodą dla brytyjskich ambicji kolonialnych w regionie, zwłaszcza Brytyjskiej Kompanii Południowoafrykańskiej. Do 1891 roku rząd w Londynie ogłosił Matabeleland i kilka innych pobliskich prowincji brytyjskimi protektoratami, przygotowując grunt pod nieuniknioną konfrontację z siłami Matabele.
Pierwsza wojna w Matabele miała miejsce w 1893 roku, w wyniku której siły liczące około 700 żołnierzy brytyjskiej policji południowoafrykańskiej walczyły z ponad 100 000 zawodowych wojowników Matabele. Chociaż obrońcy byli również uzbrojeni w dużą liczbę karabinów, nie dorównywali brytyjskiej sile ognia, zwłaszcza działa Maxim. Walki zakończyły się zdobyciem stolicy Bulawayo 4 listopada 1904 roku, a wojna oficjalnie dobiegła końca wraz ze śmiercią króla Matabele w 1894 .
6. Bunt Mau Mau
Kenijczyk armia ziemi i wolności , zwany także Mau Mau, był popularnym afrykańskim ruchem nacjonalistycznym, który stanowił poważne zagrożenie dla brytyjskich rządów w Kenii. Chociaż początkowo zaczęło się jako tajne stowarzyszenie w obrębie plemienia Kikuju, wkrótce przekształciło się w zjednoczony wysiłek różnych plemion przeciwko europejskiemu kolonializmowi. Gdy wyłoniła się ona jako główna siła bojowa i zaczęła uderzać w interesy brytyjskie, władze zareagowały, ogłaszając stan wyjątkowy w Październik 1952 .
Mau Mau byli wyszkoleni w walce partyzanckiej dzięki rozległej znajomości terenu, chociaż ostatecznie zwyciężyły lepiej wyposażone siły brytyjskie. Walki ustały w końcówce 1955 , w wyniku czego zginęło ponad 10 000 lokalnych osób w wyniku surowych działań przeciw powstańcom podjętych przez Wielką Brytanię i lokalnych lojalistów.
5. Sytuacja nadzwyczajna w Malezji
Stan nadzwyczajny w Malezji był jednym z pierwszych konfliktów zimnej wojny między brytyjskimi siłami kolonialnymi a Malezyjską Partią Komunistyczną. Podobnie jak inne posiadłości brytyjskie w regionie, stany malajskie powróciły pod kontrolę brytyjską po zakończeniu japońskiej okupacji podczas II wojny światowej, pomimo decydującej roli bojówek MCP w wojnie. W 1948 roku jako Brytyjczycy utworzyli Federację Malajów protektorat , przywracając brytyjskie interesy kolonialne w regionie i przywracając do władzy poprzednich władców, zwanych sułtanami.
Stan wyjątkowy został ogłoszony przez rząd w czerwcu 1948 r., po tym jak partyzanci z MCP i innych frakcji komunistycznych rozpoczęli brutalne powstanie w celu utworzenia malezyjskiego państwa ludowego. Siły brytyjskie odpowiedziały masową kampanią przeciw powstańcom, obejmującą represje wobec ludności cywilnej i przymusowe przesiedlenie co najmniej 500 000 mieszkańców tego terytorium, głównie Chińczyków. Konflikt oficjalnie zakończył się zwycięstwem Wielkiej Brytanii w 1960 r., kiedy to strona brytyjska zginęło około 500 żołnierzy i 1300 policjantów , a po stronie rebeliantów - około 6000 bojowników.
4. Wojny anglo-aszanti
Imperium Aszanti było potężnym królestwem w południowej części współczesnej Ghany, rządzącym dużym obszarem przez ponad dwa stulecia. Duża część jego bogactwa i władzy pochodziła z transatlantyckiego handlu niewolnikami, ponieważ był to zarówno główne źródło, jak i miejsce przeznaczenia niewolników V bogaty w zasoby region Złotego Wybrzeża.
Przez większość swojego istnienia Królestwo Aszanti było w stanie wojny z brytyjskim imperium kolonialnym. Wojny Anglo-Aszanti były serią konfliktów między dwoma mocarstwami w XIX wieku, które rozpoczęły się w r. 1823 a zakończyło się krwawym powstaniem w 1900 roku. Chociaż siły Aszanti odniosły zwycięstwo w początkowych konfliktach, brytyjska machina wojenna wyprzedziła je. Wojny Anglo-Aszanti umocniły brytyjską kontrolę nad regionem Złotego Wybrzeża do czasu uzyskania przez Ghanę niepodległości 1957 .
3. Wojny graniczne na Przylądku
W latach 1779–1878 holenderscy koloniści, a następnie siły brytyjskie wokół Kolonii Przylądkowej stoczyły jedną z najdłuższych bitew antykolonialnych w historii. Tocząca się głównie pomiędzy europejskimi kolonistami a ludem Xhosa, plemieniem pasterskim z regionu Przylądka Wschodniego we współczesnej Afryce Południowej, była to seria konfliktów o kontrolę nad wschodnimi granicami Republiki Południowej Afryki, znanych obecnie jako wojny graniczne. peleryna . lub wojny Xhosa.
Można go umieścić w kontekście szerszej walki z kolonializmem i niewolnictwo , co trwało w tym czasie, ponieważ lud Xhosa był również głównym celem handlarzy niewolników w Republice Południowej Afryki. Chociaż siły Xhosa początkowo odniosły sukces przeciwko holenderskiej milicji, wprowadzenie wojsk brytyjskich w 1811 roku zmieniło wojnę na korzyść kolonistów. Co ciekawe, Xhosa dobrowolnie wymordowali całe swoje bydło zgodnie z proroctwem z 1857 roku, co doprowadziło do zniszczenia ich gospodarki i powszechnego głodu. Do 1878 roku siły obronne zostały ostatecznie pokonane i ostatecznie wszystkie ziemie Xhosa zostały pokonane dołączony do kolonii.
2. Bitwa pod Plassey
Bitwa pod Plassey miała miejsce w północno-wschodniej części współczesnych Indii pomiędzy Brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską a rządzącym Nawabem z Bengalu, wspieranym przez Francuską Kompanię Wschodnioindyjską. Krótką bitwę, która trwała zaledwie kilka godzin 23 czerwca 1757 roku, można postrzegać jako część globalnej wojny siedmioletniej pomiędzy Francją a Anglią.
Podczas gdy siły Nawaba liczyły około 50 000 ludzi, w tym 16 000 kawalerii, znacznie przewyższających liczebnie 3-tysięczny kontyngent brytyjski, ostatecznie został zdradzony przez jednego ze swoich dowódców, Mira Jafara. Około jedna trzecia tej dużej armii nigdy nie wzięła udziału w bitwie, powodując zamieszanie i spadek morale wśród pozostałych żołnierzy. Pod koniec Nawabowie zostali zmuszeni do ucieczki z pola bitwy, co doprowadziło do zwycięstwa Wielkiej Brytanii kosztem około 21 żyć w porównaniu z ponad 1500 ofiarami po stronie bengalskiej i francuskiej.
1. Bitwa o Pekin
Bitwa o Pekin stoczona 14 sierpnia 1900 roku była tylko częścią większego buntu bokserów, powstania przeciwko obcym nacjonalistom w Chinach, wspieranego przez rządzącą dynastię Qin. W czerwcu 1900 roku powstanie zagroziło prawie wszystkim obcokrajowcom i chrześcijanom w stolicy, Pekinie – dzisiejszym Pekinie. Niewielkie siły pomocy dowodzone przez brytyjskiego wiceadmirała Edwarda Seymoura zostały wysłane z Tianjin 10 czerwca, chociaż musiały się wycofać z powodu silnego oporu ze strony sił cesarskich Chin.
Ponieważ sytuacja szybko się pogorszyła, zebrano znacznie większe siły 55 000 żołnierze z Wielkiej Brytanii, Ameryki, Japonii, Francji i Rosji. W tym czasie cudzoziemcy i chińscy chrześcijanie w mieście zorganizowali się w oblężoną strefę zwaną Dzielnica Ambasady , chroniony przez improwizowane fortyfikacje i kilkuset żołnierzy. Pomimo silnego oporu rebeliantów i chińskich żołnierzy, Międzynarodowa Koalicja była w stanie znieść oblężenie i uratować większość z nich do 14 sierpnia.
Dodaj komentarz