Świat medyczny jest bardzo organiczny i podlega ciągłym zmianom. Nauka się rozwija, a my lepiej rozumiemy przyczyny i metody leczenia chorób. To, co 100 lat temu leczono kokainą i pijawkami, obecnie można leczyć antybiotykami lub NLPZ. Świat zdrowia psychicznego jest bardzo podobny. To, co zwykliśmy uważać za „szalone”, można lepiej zrozumieć, lepiej potraktować i jeszcze mniej napiętnować. Czasami rzeczy, które zwykliśmy uważać za zaburzenia, w rzeczywistości wcale nie były problemami.
10. Nostalgia
Wydawało się, że całą popkulturę napędza nostalgia, poczucie sentymentalnego ciepła i przywiązania do rzeczy z naszej przeszłości. Niezależnie od tego, czy chodzi tylko o epokę, czy o konkretne rzeczy, takie jak filmy i muzyka, w rzeczywistości zarabia się też dużo pieniędzy. Wystarczy spojrzeć, jak seriale takie jak Stranger Things opakowują swoje historie, a systemy gier retro wywołują wiele emocji. Ludzie lubią kochać to, co kiedyś kochali.
Już w XVII wieku nostalgię opisywano jako zaburzenie psychiczne charakteryzujące się wykorzenieniem, fragmentarycznymi kontaktami oraz izolacją, rozczarowaniem i wyobcowaniem. Co w wielu słowach brzmi jak samotność.
Nazwa pochodzi od greckich słów oznaczających „powrót do domu” (nostos) i „ból” (algos). Chorych uznawano za maniakalnego z melancholią. Dotyczyło to żołnierzy i dzieci wysyłanych do wsi, a nawet każdego, kto był z dala od domu i chciał wrócić. Niektórzy nawet udawali, mając nadzieję, że zostaną odesłani do domu.
Objawy wahały się od uczucia melancholii po zapalenie mózgu. Przez pewien czas sądzono, że jest to spowodowane nostalgią. Leczenie może obejmować odzwyczajenie się od tego, za czym pacjent tęsknił, do znacznie mniej delikatnie brzmiącego nawoływania do „bólu i przerażenia”, a następnie wstydu.
9. Homoseksualizm
Młodsze pokolenia mogą być zaskoczeniem, że przez wiele lat homoseksualizm był uważany za zaburzenie psychiczne. I to nie tylko w sensie nietolerancji, że istnieją ludzie uprzedzeni do samej idei homoseksualizmu, ale z zawodowego punktu widzenia. Od dawna uznawana jest ona za uzasadnione zaburzenie psychiczne przez specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym na całym świecie i do 1973 roku była włączona do Podręcznika diagnostycznego i statystycznego (DSM) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Jest to przewodnik, który szczegółowo wymienia i opisuje wszystkie rozpoznane zaburzenia psychiczne. Została skreślona z listy zaburzeń psychicznych przez Światową Organizację Zdrowia dopiero w 1990 roku.
Niektórzy postrzegali homoseksualizm jako etap na drodze do heteroseksualności, w którym w dużej mierze utknęli niedojrzali. Inni sądzili, że mogło to być spowodowane jakąś wadą wewnątrzmaciczną lub narażeniem na jakiś patogen. Innym przekonaniem jest to, że homoseksualiści po prostu mają mózgi płci przeciwnej, co powoduje, że pociąga ich „niewłaściwa” płeć.
Próbowano wielu narkotyków, niektóre bardziej przerażające niż inne. Rzeczy takie jak hipnoza ustąpiły miejsca terapii konwersyjnej i stosowaniu wzmocnień, aby homoseksualiści uwierzyli, że nie są gejami. Inne, bardziej agresywne i okrutne metody obejmowały terapię elektrowstrząsami i lobotomię. Pewien lekarz wykastrował gejów, a następnie przeszczepił im „proste jądra”.
8. Powolna schizofrenia
Większość ludzi przynajmniej przelotnie rozumie, czym jest schizofrenia. Niestety jest to jeden z warunków, który większości ludzi często kojarzy się z ideą bycia „szalonym”. Może to objawiać się urojeniami, halucynacjami wzrokowymi i słuchowymi, problemami behawioralnymi, dezorganizacją myślenia i nie tylko. Może to poważnie ograniczyć, a nawet zniszczyć czyjąś zdolność do funkcjonowania. Możesz jednak być mniej zaznajomiony ze schizofrenią niskiego stopnia.
Schizofrenia powolna była najczęściej diagnozowana w Związku Radzieckim i była mniej uzasadnioną chorobą psychiczną, a bardziej narzędziem politycznym. Wyobraź sobie, że lekarz stwierdza, że cierpisz na schizofrenię i w związku z tym stanowisz zagrożenie dla siebie i innych. Musisz się leczyć lub przebywać w placówce medycznej. Możesz się bardzo obawiać tego, co to oznacza. Możesz także ulec pokusie, aby się bronić, twierdząc, że nie masz objawów. Cóż, schizofrenia niskiego stopnia ominęła tę obronę. Dzięki temu lekarze mogli rozpoznać, że na pewno nie masz teraz objawów, ale mogą pojawić się później. Lepiej cię wyleczyć albo od razu zamknąć. Był to wygodny sposób na pozbycie się ludzi, którzy stwarzali problemy polityczne rządzącym.
Ofiary diagnoz poddawano m.in. bolesnym zabiegom bez znieczulenia, a nawet zapadano w śpiączkę insulinową.
7. Amerykańska nerwowość
Choć brzmi to tak, jakby dobrze pasowało do współczesnego społeczeństwa, amerykańska nerwowość nie jest już uważana za rzeczywisty stan, chociaż termin ten istniał już w 1881 r., kiedy George Miller Beard napisał książkę szczegółowo wyjaśniającą ten stan.
Beard uważał, że Ameryka ma unikalny zestaw chorób, których nie stwierdzono w innych krajach. Jego charakterystyka amerykańskiej nerwowości obejmowała między innymi podatność na narkotyki, katar sienny, próchnicę, przedwczesne łysienie, cukrzycę, a nawet niezrównaną urodę amerykańskich kobiet i wiele, wiele innych.
Bird, który najwyraźniej był dość znanym neurologiem, zidentyfikował wiele przyczyn, wśród których znalazły się czynniki środowiskowe i społeczne, takie jak nauka, telegraf i silniki parowe. Obwinia także zwiększoną aktywność umysłową kobiet. Wszystko to razem przeciążało umysł mężczyzny i wprowadzało go w ciemność amerykańskiej nerwowości.
6. Zazdrość o penisa
Trudno byłoby znaleźć bardziej kontrowersyjną postać w historii zdrowia psychicznego niż Zygmunt Freud. Stworzył całą dziedzinę psychoanalizy i zapewne szybko rozwinął całą koncepcję psychiatrii i leczenia zaburzeń psychicznych, popełniając przy tym błędy.
Według Freuda prawie każdy aspekt ludzkiej psychologii ma podłoże seksualne, a kobiety są na niższym poziomie. Kobiety cierpiały z powodu zazdrości o penisa, ponieważ chciały być mężczyznami. Ten dziwny ogólny pogląd ukształtował prawie wszystkie jego opinie na temat kobiet, które jego zdaniem były po prostu gorszymi mężczyznami.
Freud uważał, że zazdrość o penisa objawiała się u kobiet w młodym wieku pragnących własnych ojców, a później pragnących dzieci płci męskiej, ponieważ było to najbardziej zbliżone do posiadania własnego penisa. W dzisiejszych czasach całe to założenie uważane jest za nic innego jak nonsens.
5. Transgenderyzm
Według Światowej Organizacji Zdrowia w 2019 roku transpłciowość nie była już uznawana za chorobę psychiczną. Jest oczywiste, że osoby transpłciowe w dalszym ciągu borykają się z wieloma przeszkodami, a w wielu miejscach z całkowitym odrzuceniem, jednak większość specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym na świecie nie uważa ich już za osoby chore psychicznie. Zamiast tego został przeklasyfikowany na problem związany z niezgodnością płci, która zasadniczo jest trwałą rozbieżnością między przypisaną płcią a doświadczeniem związanym z płcią.
W tych warunkach WHO nadal uznaje, że osoba transpłciowa może wymagać pewnej opieki medycznej, ale nie cierpi na żadne schorzenie. Zmiana weszła w życie na początku 2023 r., a nowa klasyfikacja może zarówno ograniczyć część piętna, z jakim borykają się osoby transpłciowe, jak i zapewnić dodatkowe zasoby w zakresie opieki zdrowotnej.
4. Katastrofalna schizofrenia
Inny wariant schizofrenii, który również był uważany za nieistniejący, ale przez pewien czas był diagnozą funkcjonalną. Co więc musi się wydarzyć, aby schizofrenia stała się katastrofą?
Stan ten jest ogólnie definiowany jako bardzo ciężka schizofrenia. Obejmuje to ostry początek zaburzenia i „przejście do ciężkiej przewlekłej psychozy bez remisji”. Więc jest szybko i wściekle i nie wydaje się, żeby minął. Nazywa się ją także „schizokarią” i objawia się „szybkim pogorszeniem się osobowości”.
Efektem końcowym była demencja, która wystąpiła w ciągu dwóch lub trzech lat od wstępnej diagnozy. Z obserwacji lekarzy wynika, że najczęściej występowało to u pacjentów w wieku kilkunastu lat i na początku lat dwudziestych.
Diagnoza ta wypadła z łask i jest powszechnie uważana za po prostu ostry początek schizofrenii, który prawdopodobnie nie ustąpi po leczeniu.
3. Zapalenie nowojorskie
Choroba psychiczna jest od dawna przedmiotem żartów, czasami złośliwych, a czasami nieco bardziej tolerancyjnych. Wydawało się, że niewiele chorób zostało niemal całkowicie spisanych jako żarty, ale później pojawiły się dowody na to, że ludzie traktowali je całkiem poważnie, ale wydaje się, że tak właśnie jest w przypadku Newyorkitis.
Na początku XX wieku zapalenie nowojorskie było chorobą nerwową dotykającą mieszkańców Nowego Jorku. Choć brzmi to ironicznie, nie powstrzymuje to ludzi od oferowania leczenia tej choroby. Mogłeś pójść do YMCA już w 1908 roku. Jak to ujął jeden z zaangażowanych lekarzy, wykorzystali „psychologię bezpośrednią zastosowaną bezpośrednio do nienormalnych warunków miejskich przedsiębiorstw i życia społecznego”.
Doktor John H. Girdner napisał na ten temat całą książkę, zafascynowany tym, co uważał za przypadłość charakterystyczną dla wszystkich nowojorczyków. Powiedział, że wielu mieszkańców miasta prowadziło sztuczne życie, a cały hałas, pogoń za pieniędzmi, wysokie budynki i wszystko, co było uważane za część nowojorskiego doświadczenia, rozpaliło umysły, ciała i dusze ludzi.
Lekarze wysyłali pacjentów do New Jersey, aby wzięli kąpiele hydroterapeutyczne jako lekarstwo na chorobę, która najwyraźniej powodowała krótkowzroczność (ze względu na wszystkie wysokie budynki), podrażnienie uszu (z powodu hałasu) i zwyrodnienie mięśni wraz z chciwością i egocentryzmem.
2. Histeria
Histeria sięga II wieku p.n.e. i jest w dużej mierze uważana za chorobę psychiczną, która dotyczy tylko kobiet, choć warto zauważyć, że w pewnym momencie ktoś faktycznie wymyślił także histerię męską. U kobiet histeria była stanem fizycznym, a nie psychicznym. Dawno, dawno temu było to właściwie demonologiczne, jeśli ma to jakieś znaczenie. Do 1980 roku znajdował się na liście DSM.
Starożytne środki obejmowały więcej seksu, mniej seksu, zioła, a nawet ogień. Czasami małżeństwo było postrzegane jako sposób na naprawienie sytuacji. Kiedyś zrzucano za to winę na wędrującą macicę, później Freud wysunął pogląd, że jest to stan psychiczny spowodowany traumą i wyparciem.Jeśli tradycyjne metody leczenia tego schorzenia nie pomogły, zaproponowano pomysł masażu macicy. Obejmowało to, jak można podejrzewać, masaż macicy. Wyewoluowało to z techniki opracowanej po raz pierwszy w leczeniu wypadania odbytu i obejmowało dość inwazyjną stymulację manualną. Do kliniki przyjmowano dziennie ponad 100 pacjentów.
1. Drapetomania (choroba niewolników)
Pierwszy statek z niewolnikami przybył do Ameryki w 1619 roku i przez następne 246 lat, aż do uchwalenia 13. Poprawki, niewolnictwo było całkowicie legalne. Niewolników nie uważano wówczas za ludzi, ale to nie powstrzymywało niektórych upośledzonych lekarzy od jednoczesnego traktowania ich jak ludzi, a potem zachowywania się, jakby zostali w jakiś sposób złamani, bo nie chcieli być niewolnikami. Było to głównie dzieło Samuela A. Cartwrighta.
Cartwright był lekarzem i wierzył, że każdy niewolnik, który próbował uciec z niewoli, musiał cierpieć na jakąś chorobę. Nazwał ten stan drapetomanią i właściciele niewolników mogli go wyleczyć, bijąc niewolników lub odcinając im palce u nóg.
Jak daleko posunął się Cartwright, próbując usprawiedliwić niewolnictwo z naukowego punktu widzenia, jest szokujący według dzisiejszych standardów. Z medycznego punktu widzenia argumentował, że niewolnik nie może być szczęśliwy, jeśli nie jest niewolnikiem oraz że ma niedojrzały układ nerwowy i mały mózg.
Wszystko to podsyciło propagandę szerzoną przez właścicieli niewolników, że niewolnicy faktycznie czerpią korzyści ze swojej sytuacji i że właściciele niewolników w zasadzie wyświadczają swoim niewolnikom przysługę.
Dodaj komentarz